En il Sennhof ha valì davent da l'entschatta in'obligaziun da taschair. Ella dueva tranter auter evitar ina tenuta negativa «contagiusa». Ils praschuniers e las praschunieras pudevan mo discurrer, cura ch'il persunal lubiva. Igl è dentant sa mussà fitg svelt ch'il Sennhof na s'adattava betg uschè bain sco praschun: sin fundament dal stadi architectonic dal bajetg pudevan ils praschuniers e las praschunieras communitgar senza problems in cun l'auter. Quai era critic surtut en connex cun ils praschuniers d'inquisiziun che pudevan uschia far eventualas cunvegnas. Tgi che vegniva traplà durant discurrer, stueva quintar cun giaischladas.

Er en il reglament dal 1870 avevi anc num: «Na discurra e n'hajas betg contact cun auters praschuniers.» Discurs eran mo lubids, sch'els eran necessaris per far las lavurs resp. sch'ins cumandava als praschuniers da discurrer.

En l'urden da chasa dal 1927 na cumpara l'obligaziun da taschair betg pli. Scumandà era dentant anc adina «mintga discurs betg necessari auter che per la lavur […], medemamain èsi scumandà da chantar, tschivlar e far canera». Ultra da quai na duevan ils praschuniers e las praschunieras betg «sa zaclinar, sa dispitar, savilar e blastemmar». Fitg allegra n'era l'atmosfera damai betg en il Sennhof da quel temp.